از شب ریشه سرچشمه گرفتم..وبه گرداب آفتاب ریختم

بی پروا بودم:دریچه ام را به سنگ گشودم.

مغاک جنبش را زیستم .

هشیاری ام شب را نشکافت...روشنی ام روشن نکرد:

من تو را زیستم ..شبتاب دوردست!

رها کردم.تا ریزش نور...شب را بر رفتارم بلغزاند.

بیداری ام سربسته ماند:من خوابگرد راه تماشا بودم.

وهمیشه کسی از باغ آمد..ومرا نو بر وحشت هدیه کرد.

وهمیشه خوشه چینی از راهم گذشت..وکنار من خوشه ی

                                                                                       راز از دستش لغزید.

وهمیشه من ماندم وتاریک بزرگ...من ماندم وهمهمه ی

                                                                                       آفتاب.

واز سفر آفتاب..سرشار از تاریکی نور آمده ام :

سایه تر شده ام:

وسایه وار بر لب روشنی ایستاده ام.

وشب میشکافد...لبخند میشکفد...زمین بیدار می شود.

صبح از سفال آسمان می تراود

وشاخه ی شبانه ی اندیشه ی من بر پرتگاه زمان خم می شود.

نظرات شما عزیزان:

بهروز

ساعت10:15---2 ارديبهشت 1390

[وب سایت] - [ایمیل]

salam
kheyli mamnoon ke be man sar zadi.
na man ba hich khanoomi moshkel nadaram. man asheghe khanoomaye ba maram o mehraboonam. faghat khastam shookhi karde basham. age bi ehterami shode mazerat mikham.
bazam mamnoon

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: